Maak er werk van
De werkdag van een ict’r beschrijven is geen sinecure. Je hebt, zoals in elke branche, werkpaarden en sierpaarden. Zo je wilt kan ik er direct namen aan verbinden.
In het bedrijf waar ikzelf werkzaam ben hebben de werkpaarden de overhand. Bij ons wordt het verschil vooral bepaald door de menstypes die bij Professional Services werken enerzijds en bij verkoop anderzijds. Ik geloof zomaar dat de PS’rs het hardst werken, wetende dat zij vaker dan hen lief is voor dag en dauw de auto instappen, om ver in het land bij een klant hun kunsten te vertonen. Anders is het met Sales, waar de werkdag eerst lijkt te beginnen, als de strak geklede praatjesmakers de leasebak bestijgen, zo rond een uurtje of 8 à 9.
Mijn bedrijfskundige achtergrond doet vermoeden dat ik er ook zo een ben van het advieswerk of toch maximaal van het kaliber verkoop. Welnu, dat klopt. Ik acht mijzelf een ontwikkelde praatjesmaker die meer in zijn mars heeft dan hij menigeen toont. Ik houd dat liever voor mijzelf en doe mijn ding vanuit de rust en soms zelf het isolement waar ik waarde aan hecht.
Het is zonder overdrijving dat mijn eigen werkdag begint voordat de wereld om mij heen ontluikt. Ik drink mijn koffie terwijl ik fruit en groenten voor mijn hobbydieren bereid en loop vervolgens op routine de ruim 25 kooien en hokken na waarin zij zich bevinden om gedachteloos een douche te pakken, het verkoopkostuum aan te trekken en de 2de bak koffie te scoren. Daarna nog een vluchtige blik in het AD en dan, jawel die dikke leasebak in. Ik moet bekennen dat ikzelf, wat die auto betreft, ook zo’n opschepper ben.
Ik troost mij met mijn inborst. Ik mag mijzelf een harde werker noemen. Ik heb vandaag bijvoorbeeld de gehele dag achter de laptop gezeten om een verkoopmedewerker van mijn afdeling te helpen met een voorstel voor een belangrijke klant en zit er nog steeds achter. Het is nu bijna middernacht en morgenochtend verwacht een andere medewerker, deze keer van mijn marketing afdeling, dat ik “zijn” column oplever. Soms denk ik weleens “Waarom doe ik mijzelf dit allemaal aan?”.
Het antwoord ligt voor de hand. Ik ben nu eenmaal zo. Ik vind het leuk om mijn mensen te helpen. Mijn credo is: Verlang het uiterste van je medewerkers, maar reik hen eerst het gereedschap aan waarmee zij in staat kunnen worden geacht aan je eigen, veelal hoge eisen te voldoen. Meestal komt het neer op het geven van het goede voorbeeld, zoals nu bij het schrijven van mijn column, in de hoop dat men het ooit van je overneemt. Zo kan ik talloze gedragssituaties en activiteiten noemen, maar dat bespaar ik jullie. Toch geef ik jullie deze boodschap niet onbedoeld. Ik meen het als ik zeg dat wij dienstbaar moeten zijn aan elkaar en elkaar moeten helpen met de kennis en inzichten die anderen nog ontberen. Het is de absolute voorwaarde voor een succesvolle ontwikkeling van je organisatie. Of dat nu een bedrijf is, een afdeling, van overheidswege of commercieel, het principe verandert niet.
Doe mij een lol en denk er eens over na. Anders verwoordt adviseer ik je vanuit kwetsbaarheid je bijdrages te leveren aan de organisatie waar je je geld verdient. Hiermee oogst je kennis en inzichten en brengt het je zonder enige twijfel tot een niveau van functioneren waarbij jij het zelf bent die het uiterste vergt van zijn mensen. Hierbij handelend op een manier waarbij jij hen eerst de mogelijkheden en inzichten laat zien, om hen later op een prachtig niveau te zien presteren, gelijk het hoge ambitieniveau dat voor jezelf de onbewuste norm is geworden.
Excelleer Excellentie; alles is projectie!
Door: S.M.T. Butterdutch
