VMware NSX: maar waar moet dan de stekker in?

Software Defined maakt alles flexibel eenvoudig en schaalbaar. Nou, dat hangt er nog maar vanaf…

Vroeger besloot een team van mensen welke aanpassingen noodzakelijk waren voor het realiseren van nieuwe server verbindingen en het toevoegen van meer bandbreedte en netwerken. Is het nu zo dat met de komst van Software Defined deze keuze veel eenvoudiger is geworden? Flexibeler wordt het zeker, met VMware NSX is het maken van een nieuw netwerk een peulenschil. Onderuitgezakt achter je VMware management console klik je met het grootste gemak een nieuwe verbinding bij elkaar, al dan niet over meerdere vestigingen. Overlappende IP adressen: geen probleem, VMware NSX voorziet het. Firewall erbij: geen probleem, VMware NSX voorziet het.

Netwerkvirtualisatie
Maar natuurlijk is er wel wat nodig om dit allemaal te kunnen faciliteren. Met de komst van VMware was na verloop van tijd iedereen overtuigd van de eenvoud waarmee een nieuwe virtuele server actief kan worden gemaakt. Maar liepen we al niet snel tegen de randvoorwaarden aan die worden opgelegd door de fysieke hardware? Geheugen, disk capaciteit en IOPS moet je voldoende van in huis hebben om een virtualisatie platform naar wens te kunnen laten snorren.

Voor het netwerk is dat niet anders, om de hoeveelheid toenemende virtuele machines te kunnen faciliteren zijn de paden noodzakelijk waarmee dit platform met elkaar kan communiceren. Dat een groot deel van de functionaliteit door VMware NSX wordt gefaciliteerd is een feit maar het realiseren van fysiek redundante verbindingen met hoge snelheden is nog steeds een fundamenteel onderdeel van het design van een datacenter. Dus van virtueel naar fysiek: waar moet dan de stekker in? En als ik graag wil uitbreiden met wat voor stekker en hoeveel dan?

Architectuur
In je architectuur moet je rekening houden met de bandbreedte die per VM noodzakelijk is. Overstijg je daar de 1Gbps grens dan is de voorkeur een 10Gbps verbinding boven een gestapelde 1Gbps verbinding omdat stapelen nu eenmaal niet absolute verbreding is van je bandbreedte en dat dit minder schaalbaar is. En natuurlijk redundant, want met dertig virtuele machines op één host mag de uitval van een fysieke verbinding niet leiden tot het verlies van connectiviteit. Goed, daar hebben we al meerdere stekkers te pakken die bij voorkeur in meerdere switches moeten worden gestoken. Verbinden we die switches dan enkelvoudig met elkaar? Nee juist niet en zeer waarschijnlijk heeft 40Gbps de voorkeur boven 10Gbps en zo stekkeren we nog even door.

Als we dit dan allemaal op orde hebben dan kunnen we naar hartenlust virtuele netwerken uitrollen en genieten van de schaalbaarheid, flexibiliteit en eenvoud waar we van dromen. Oh, en voordat we het vergeten: deze techniek verpakt de data in een nieuw pakket waardoor jumbo frames een prettige bijkomstigheid zijn. Denk ook goed na over hoe u die laatste bestaande server gaat laten communiceren met de overige servers in uw NSX netwerk. En gaat er onverhoopt toch wat defect dan heeft u natuurlijk gedacht aan de juiste management software voor dit alles.

Auteur: Gerard Lubberink, presales consultant i³ groep